چشمهایم را بستم

توی دلم شمردم

یک

دو

سه

چشمهایم را باز کردم

همه چیز محو شد

حتی خاطرات خیست

یاد گرفتم جادوگری کنم

دیگر تو شعر نیستی

روبرویت می نشینم
برق نگاههایت شبم را روز می کند
و سکوتی که بالا می بردم
تا ستاره های سو سو زن که
ماه را در میانه گرفته اند
بازهم خلسه ای که از تماشای تو دچار می شوم
میان رویاها تا چشمه های جوشان تنت
و زلالی که از آن زندگی می نوشم
اینست معنای زندگی
با تو بودن

این روزها که
تو غمگینی و من
به لبخند ت معتاد
باید
ترک کنم
این

زندگی را

عشق تو
به کام مرگ می کشاند

من این را می دانم
اگر بمیرم
عاشقت بوده ام

تازه چشمهایم به روشنا عادت کرد ه بودند
که ستاره ها
به سمت سپیدی محو دنباله نمناک یک دنیا ابر پر باران رفتند
ستاره های لخت و پوست ولرم ماه با حضور مهربان ِ مهتاب
آسمان را ترک می کردند.
باید خیال بوی گلپر و
نور سپید رازگونه ی مهتاب را
فراموش کنم
فقط یک رویای کوتاه بود.
ستاره ها مات و مبهوت ته جاده رفتن
به تشنگی آسمان بی ستاره می خندیدند
و ابر پر باران ِ خاکستری دلگیر
در حجله چهل ستاره بی بازگشت،
بر مزار ستاره ها
فانوس روشن کرده بود.
در تاریکی مطلق
باران بود که می ریخت
که می ریخت...

همه
آمدند
خواندند
خبری از تو نشد
بر واژگان نامت که
کلید جستجو را می زنم
نتیجه ای در بر ندارد

تو را فقط بخاطر
غریبه ای که
خطی به رویت نکشید
ترک کردند
برای تنهای ات
همه ستاره ها را
خواهم کشید
بارانک