از رویای پیراهنت
رشته ای
بر جای مانده است
یادگاری میان
بودن و رفتن
رشته ای ناب
از گلابتون

با عطر موهایت

شمعدانی ها
باران خورده
بر آستین پنجره

رنگ خاک
چهره دیوارها ی
انباشته از هندسه خورشید
میهمانی خاطره ها
در بهت ی تاریک و
همهمه ی گنگ
از سترگ دیوارهای سنگی
و نوای ساز شبگرد
از پرسه های خواب الود
در کوچه بامها

ابرها می آیند
من و تو
خشت می زنیم
خانه مان
آسمان ها ا ست
پولک لباس ت
بوسه همه ستاره های
به گل نشسته در باغجه
و روشنای
شب افروز مهربان ماه
بهشت ، اما
!بی باران

Tomorrow tells us it will be here
Every new days of our lives; and
If we will be wise, we will turn
Away from the problems of the past
And give the future
-and ourselves-
A chance to become the best of friends.
Sometimes all it takes
Is a wish in the heart
To let yourself … begin again.

There are times
when we just cannot cope
with what is happening
in our lives
We lose our confidence
easily,
we feel bewildered,
and carry with us a feeling
of disappointment.
When we feel like this,
when we are feeling
distressed within
ourselves,
we have to learn new ways
for coping with our lives...
we have to search
for new beginnings.

داشتم دعا می کردم ،همیشه بمانی
و چشمانم
همسایگان دائمی باران نباشد
-بی تو نمی شود-
اگر نباشی من از سقوط یک ستاره
از صدای باد
عجیب می ترسم
داشتم دعا می کردم، باشی تا با هم
به نشانی سبز ستاره ها کوچ کنیم
داشتم خیال می کردم ،با هم

به انتهای آسمان ابی رسیده ایم

و من با شادی می گویم؛ برایت آب آوردم
تشنه نیستی؟
و تو چقدر مهربان
برویم لبخند می زنی
بی نگاه تو،هیچ وقت از سرزمین باد ها نمی کوچ م
بی صدای تو، در دیار باد می میرم
و مرا در گور ستانی از برگهای زیتون چنان دفن می کنند،
که باد و زیتون و خاک ؛
خاطرات حضور تو
و فروغ نیم سوز فانوس شادی هایم را هیچگاه فراموش نکنند

من تنها به دیار رویا نمی رسم
بمان و برای همیشه به لحظات م رنگ بزن
با فوج فوج مهربانی

بارانک
هوای سینه تنگ است
هوای چشم ها بارانی
خبرت را مرغان مهاجر دارند
نشانی ام اینجاست
هفت جزیره سوزان
به هفت دریا